از ساحت میخـــــــــانه دیروز بشـــــــــیر آمد

 

                                             کای باده کشان در خم می صاف و هژیر آمد

 

 

با تاب عقیــــــق آمد با رنگ شفیـــــق آمد

 

                                            با طعم رحیــــــــــق آمد با بوی عبــــــــیر آمد

 

 

چل روز فزونتر رفت تا باده مصفــــــــــا شد

 

                                           اشتـــــــــــاب چکار آید خــــــوب آمد و دیر آمد

 

 

اول ز حباب از خم سر زد دو هزار انجـــــم

 

                                          تا می پس از آن طالع چون بدر منیــــــــر آمد

 

 

روز طرب اند و زیست تا باده کرا روزیست

 

                                         عذر است به ترک می چون عیـــــــد غدیر آمد